Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

έχεις παρατηρήσει πως όλες τις σπουδαίες αποφάσεις για τη ζωή σου, τις παίρνεις πάντα όταν είναι πρακτικά αδύνατο να τις υλοποιήσεις?

Arcadia of my youth.
Καθόμουν μικρή, με τις ώρες πάνω στο γιογιό μου (για να μην χρειαστεί να σηκωθώ για κανένα λόγο) και έβλεπα captain Harlock και Area 88. Αν θυμάμαι καλά πως κάποτε ήθελα να γίνω πιλότος, το χρωστάω στον Σιν Καζάμα. Και την γοητεία που μου ασκούν τα σημαδεμένα πρόσωπα, στον Harlock και την Emeraldas. At the end of the journey all men think that their youth was Arcadia.

Είχα πει να αφήσω για λίγο τα δημόσια ημερολόγια και να ασχοληθώ με τα μαθήματα και την εξεταστική μου. Δήλωσα νωρίτερα (βλ. προηγούμενο ποστ) και τον λόγο της απουσίας μου και ήταν όλα εντάξει, μέχρι που.

Αν θα ήθελα κάτι περισσότερο αυτή τη στιγμή, είναι να αγχωνόμουν για τις πανελλαδικές. Να έπαιρνε και πάλι η ζωή μου τον ανούσιο δρόμο της.
Αλλά είναι όλο μου το πρόβλημα Nouvelle Vague σε διασκευή τραγουδιού των Buzzcocks.

Αν στρώναμε την τσόχα για να παίξουμε 'κάνα χαρτάκι, σίγουρα δεν θα ήταν μπιρίμπα. Λείπει ο Μπαλαντέρ. Αλλά εντάξει βολεύομαι πάντα και με "Θανάση". Με Μανώλη, Έκτορα ή Κωνσταντίνο.

Όλη η σκέψη μου είναι στο Γκουαντάναμο και είναι αυτό που με σώζει λίγο πριν την τελευταία στιγμή. Τα (αριστερά?) αντανακλαστικά μου. Που τα χρωστώ στη μάνα μου, τον παππού και την άλλη μεγάλη μου οικογένεια, των φίλων.

Όταν θέλεις πολύ κάτι, αυτό σημαίνει ότι δεν το έχεις, που θα' λεγε και ο πιτσιρίκος, και προσθέτω, (επίσης δια της αντιγραφής), πως ακόμα κι οι καουμπόισσες μελαγχολούν. Άρα όλα είναι και πάλι όπως πριν.

Καθυστερώ πάνω από το λάπτοπ, σημειώνοντας στην οθόνη του τα δικά μου, μόνο και μόνο για να καθυστερήσω τη μέρα. Να αργήσει να έρθει για να προλάβω να υποσχεθώ στον εαυτό μου τα τσιτάτα της Σκάρλετ, να μπορέσω να κάνω λίγα παραπάνω όνειρα και να κοιμηθώ βαθιά, σίγουρη ότι είμαι ο βασιλιάς του κόσμου . Μόνο ο κ. Πέπερμιντ θα μπορούσε να μου απαντήσει σ' όλα αυτά, ή κάποιος που ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου.
Κατά τ' άλλα αυτό δεν είναι τίποτα σημαντικό.
Ούτε καν μια excitation érotique, μην γελιέσαι.
EΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Είναι κάτι που λείπει από αυτό το μπλογκ.

Και είναι περίεργο που μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά, γιατί θα ήταν από τα πρώτα πράγματα που θα έλεγα σε κάποιον αν του συστηνόμουν. Βέβαια, από την άλλη, αυτή είναι και η μπανανόφλουδα των μπλογκς, να περιέχουν πράγματα που δεν αφορούν το ευρύ κοινό, προσφέροντας άχρηστες πληροφορίες στους πιθανούς αναγνώστες τους, ικανοποιώντας μόνο την φιλαρέσκεια του γράφοντος. Και πόσο μάλλον όταν αυτά τα μπλογκς έχουν και την αξίωση, ή έστω την επιθυμία να λέγονται ειδησεογραφικά. Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, όταν δεν πληροίς τα τυπικά προσόντα. (άλλωστε και η υποφαινόμενη στην πραγματικότητα, μοντέλο ήθελε να γίνει ,γεννήθηκε όμως κοντή και χοντρή και είπε καλύτερα να φτιάξει ένα μπλογκ!)

Αυτό που λείπει από αυτό τον χώρο, είναι η μισή μου καρδιά. (η άλλη μισή είναι η δημοσιογραφία- πάντα ήθελα να το πω αυτό!).

Συνάντησα μετά από πολύ καιρό, τους φίλους από το νησί. Τους παιδικότερους όλων των φίλων μου. Πήγαμε σε μια ταβέρνα για να λερώσουμε τα χέρια μας με λίπη και μετά να γλύψουμε ένα ένα τα δάχτυλά μας. Πήραμε κρασί και -τυχαία- ήταν κρασί του τόπου μας. Τσουγκρίσαμε σαν να ήταν καλοκαίρι, σαν να ήμασταν όλοι μαζί εκεί, δίπλα στην θάλασσά μας, στα δικά μας μέρη. Και αρχίσαμε τα κουτσομπολιά. Τα οποία είναι τα ίδια εδώ και χρόνια.

Οι φίλοι από το νησί, είναι σαν τους συγγενείς-δεν τους επιλέγεις. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μαζί. Δεν έχουμε πολλά κοινά, μπορεί και καθόλου-εκτός από τη μισή καρδιά μας.

Τα παλιά καλοκαίρια, με τα αγόρια μαλώναμε συνεχώς. Εκείνοι ήταν πάντα λίγο περισσότερο εφευρετικοί και έφτιαχναν πανέμορφα σπίτια από καλάμια. Μας κατηγορούσαν ότι δεν βοηθούσαμε καθόλου, αλλά στην πραγματικότητα τα έφτιαχναν για μας. Τα βράδια που λέγαμε τρομακτικές ιστορίες δίπλα σε ξωκλήσια, η Ο. πάντα φοβόταν. Ακόμα φοβάται. Μετά το μπάνιο για μπάλα στο σχολείο, βόλτες με τα μηχανάκια έξω από το χωριό και το βράδυ, στον "Τάκη". Κάθε βράδυ τα ίδια τραγούδια. Τι λέω? Κάθε Καλοκαίρι τα ίδια τραγούδια, με την ίδια σειρά. Πολλά γέλια.

Και μετά κι άλλα... Αχινούς θα έβγαζε η Τ. και οι άλλοι θα τρώγαμε. Ψησταριές και πανσέτες δίπλα στο πηγάδι, η κολλητή μου θα πει πάλι κάτι εξωφρενικά αστείο και θα γελάμε για ώρες και μετά για χρόνια. Ατάκες που δεν ξεχνιούνται ποτέ και επαναλαμβάνονται κάθε καλοκαίρι. Γύρω στις 5 το πρωί, όλοι μαζεύονται στον φούρνο του διπλανού χωριού για την ιεροτελεστία της τυρόπιτας. Ξημερώνει και πάμε σπίτι για ύπνο αν δεν αλλάξουμε γνώμη και πάμε τελικά σε κάποια παραλία για (πολύ) πρωινό μπάνιο. Και μετά πάλι στη θάλασσα και μετά βόλτες σε όλο το νησί με τα αυτοκίνητα, με το ποδήλατο, με τα πόδια, παγωτά και πολλά γλυκά, (κλεμμένες) τσάγλες και μούσκλες και η μυρωδιά της γιαγιάς μου, τα αγαπημένα της τραγούδια, οι ιστορίες για ένα σόι υπερηρώων και το παραμύθι που ξεκινά: "η καλοσύνη είπε η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη, όλα στον κόσμο χάνονται μόνη απομένει κείνη"

Τα βράδια ο ουρανός μας είναι ο πιο πλουμιστός απ΄όλους και αν επιπλέεις στο νερό και τον κοιτάς, μπορείς να κάνεις όσες ευχές θέλεις μετρώντας τα πεφταστέρια. Εγώ κάνω μόνο μία, δεκάδες φορές. Να είμαστε όλοι εδώ, για πάντα.

Το post αυτό το χρωστούσα στο νησάκι μου και ήταν μια τελευταία προσπάθεια να πείσω την κολλητή μου να βρει χρόνο να διαβάσει το ιστολόγιο. Και επειδή το καλοκαίρι αργεί λιγάκι και είμαι ολοφάνερα καλοκαιρινός τύπος, έχω μελαγχολήσει.

Θα έλεγα ότι ορισμένες φορές αυτά που γράφονται εδώ, δανείζονται χαρακτηριστικά facebook, το οποίο συνειδητά δεν αποκτήσαμε. Αν όμως κάποιος κρατάει από τέτοιους τόπους και προέρχεται από τέτοια καλοκαίρια, θα καταλάβει. Αν τρώει καρπούζι με τυρί κι αν του ξέφυγε ποτέ ένα χωριάτικο "νι" και "λι" θα καταλάβει.

*προς χαζή ξανθιά: το τραγούδι της παρέας, καθώς και εκείνο που είχε χορέψει η Σ. πριν γίνει μανούλα, στα αφιερώνω μαζί μ' αυτό.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ 14.
το χρονικό

είναι 4.15 και από τα ερτζιανά ακούω την μετάδοση του Πανεκπαιδευτικού Συλλαλητηρίου. Γράφω εδώ και παράλληλα ακούω, θα γράψω για τον Τεμπονέρα, που ζει και για τη μαζικότητα της σημερινής συγκέντρωσης. Γράφω κι ακούω και ξαφνικά οι φωνές του κόσμου δυναμώνουν και οι δημοσιογράφοι είναι έτοιμοι να εκραγούν. Μεταφέρω ότι ακούω στο ραδιόφωνο, τη στιγμή που τα ακούω, σήμερα έμεινα σπίτι για να διαβάσω, ενώ

..στην Ασκληπιού χτυπάνε δμοσογράφους, δικηγόρους και πολίτες, η ρίψη χημικών είναι ακατάπαυστη, οι διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν αποκλείσει τις οδούς Ασκληπιού και Σόλωνος, πάει εκπρόσωπος του δικηγορικού συλλόγου, ο κόσμος κάνει αλυσίδες για να μην συλλάβουν τα παιδιά και όσους βρίσκονται μέσα σε πολυκατοικία στην Ασκληπιού 14, εκκλήσεις για εισαγγελέα, ας έρθει κάποιος, Οι δημοσιογράφοι φωνάζουν αφήστε τους, οι συλλήψεις αρχίζουν, τραβολογάνε μια ηλικιωμένη κυρία, συλλαμβάνουν ανθρώπους που δείχνουν δικηγορική ταυτότητα, η φωνή του δημοσιογράφου τι κάνετε ρε παιδιά, μια κυρία με άσπρα μαλλιά πεσμένη στο έδαφος , κόσμος πολύς μέσα στις κλούβες, κι όλα αυτά παρουσία των δημοσιογράφων, κάμερες και μικρόφωνα ανοιχτά, σπάνε τις αλυσίδες, ένας εισαγγελέας να παρέμβει αμέσως στην Ασκληπιού 14, κρατήστε με στον Αέρα φωνάζει ο ρεπόρτερ, χτυπάνε γριές γυναίκες, χτυπάνε ασύστολα, μια κυρία στο έδαφος, η κλούβα έχει γεμίσει, από τον ασύρματο ακούστηκε πρέπει να γίνουν συλλήψεις, όσα γίνονται δεν έχουν ξανασυμβεί, δεν αφήνουν τους γιατρούς να μεταφέρουν έξω τους τραυματίες, 70 με 80 άτομα μέσα στην πολυκατοικία, 80-90 αστυνομικοί, αποκλεισμένη η Σκουφά και η Σόλωνος, ακούγεται σαν πολεμική ανταπόκριση, ήταν σαφής η κίνηση της αστυνομίας λένε οι ρεπόρτερ, έχουν αποκλείσει όλο το οικοδομικό συγκρότημα και όποιον βρεθεί μπροστά τον συλλαμβάνουν, η τηλεόραση δεν δείχνει τίποτα, παρ' όλο που υπάρχουν παντού κάμερες, περίπου 20 συλληφθέντες μέσα στην κλούβα, συνδικαλιστές δικηγόροι ανάμεσα, εγκλωβισμένοι όλοι όσοι βρίσκονται στην περιοχή, αστυνομικός με κουκούλα κατεβαίνει από την κλούβα, τώρα γίνεαι συμπλοκή στη Σκουφά, τώρα γίνεται καθιστική διαμαρτυρία, κάποιος με γεμάτα αίματα χέρια, πέφτουν δακρυγόνα, χτυπούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους αυτή τη στιγμή, ο ρεπόρτερ αρνείται να πιστέψει ότι όλα αυτά γίνονται κατόπιν εντολών της ηγεσίας της αστυνομίας, μια κυρία μέσα από την κλούβα, τηλεφωνεί στο σταθμό, μιλάει στο ράδιο, "έχουν μαζέψει όλη τη νομική βοήθεια, εγώ δεν είμαι δικηγόρος είχα κάτσει μαζί τους στην αλυσίδα, δεν με δείρανε γιατί είμαι πενήντα χρονών γυναίκα", με συνοδεία γιατρών μια κοπέλα έφυγε από την πολυκατοικία, τώρα χτυπούν δημοσιογράφους, δημοσιογράφος του ΑΝΤΊ χτυπημένος, δακρυγόνα πάνω στους γιατρούς, θέλουν να την πάνε στην Κεντρική Κλινική Αθηνών που είναι λίγο πιο πάνω, πέσαν χημικά, δύο ομάδες αστυνομικών η μία έχει αποκλείσει τη Ναυαρίνου, χτυπάνε φωτογράφο τώρα δύο αστυνομικοί, είναι στο έδαφος δεν μπορεί να περπατήσει, τον μεταφέρουν στην Κεντρική Κλινική Αθηνών, ο κόσμος φεύγει από εκεί και προσπαθεί να σπάσει τον κλοιό αστυνομικών στη Σόλωνος, μόλις δόθηκε η εντολή για αποχώρηση, μεταφέρονται οι διμοιρίες στην Ακαδημίας, ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, δεν τους αφήνουν να βγουν, φεύγουν ή είναι παγίδα για να επιστρέψουν και να κάνουν συλλήψεις, δακρυγόνα πριν στην είσοδο της πολυκατοικίας, μόλις τώρα βγήκαν όλοι από την πολυκατοικία, οι άνθρωποι από την κλινική δίνουν ορούς, γάζες και μπεταντίν δίνονται από τους νοσοκόμους, Σόλωνος και Ακαδημίας τα ΜΑΤ, εικόνες που δεν τιμούν τη δημοκρατία λέει ο ρεπόρτερ, δεν υπήρχε λόγος για τις συλλήψεις, ήταν άνθρωποι σε αλυσίδες που ήθελαν να αποτρέψουν την αστυνομία να μπει στην πολυκατοικία, ο κόσμος προχωρά προς Εξάρχεια,

Αργότερα, υπάρχει πορεία προς τη ΓΑΔΑ, δίνονται τα ονόματα των 14 προσαχθέντων δικηγόρων, μιλάει η δικηγόρος Ιωάννα Κούρτοβικ, "επρόκειτο για την ομάδα νομικής βοήθειας, παρατηρητές δικηγόρους, μέλη του δικηγορικού συλλόγου, λέει ακόμα για τη ρίψη δακρυγόνων από απόσταση είκοσι πόντων στα πρόσωπα των διαδηλωτών που πραγματοποιούσαν καθιστική διαμαρτυρία". Ακούω στις 5.28 πως έξω από τη ΓΑΔΑ χτυπούν δικηγόρους,

Κι όλα αυτά αμέσως μετά τον περίφημο ανασχηματισμό. Ήθελα σήμερα να πω για την, σαν χθες, δολοφονία του εκπαιδευτικού Νίκου Τεμπονέρα από τον τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικό σύμβουλο Γιάννη Καλαμπόκα. Μια δολοφονία τραγικά επίκαιρη, αλλά ποια δολοφονία με τέτοιες πολιτικές προεκτάσεις, δεν είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη από ποτέ?

Τα γεγονότα πια δεν μιλάνε από μόνα τους, όχι γιατί δεν μπορούν μα γιατί δεν τα αφήνουν. Είναι η εποχή που μιλάει η τηλεόραση, το μοντάζ και τα πλάνα αρχείου. Την ειρηνική από μεριάς διαδηλωτών και μαζικότατη πορεία δεν πρόβαλε κανένας. Και παρ' όλο που στην Ασκληπιού, την ώρα της παράκρουσης των αστυνομικών δυνάμεων, βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι του Τύπου, ακόμα στην τηλεόραση δεν έδειξαν τίποτα. Μόνο πετροπόλεμους μεταξύ αστυνομικών και των αγαπημένων παιδιών της τιβί, των κουκουλοφόρων. Αναμένουμε τις ειδήσεις των 8.

Και επιστρέφοντας στην αρχική μου πρόθεση να πούμε σήμερα, μεταξύ άλλων, για πολιτικές δολοφονίες και την (πολιτική) σημασία τους, ο νους μου πάει στον Τουπάκ Κατάρι, μερικούς αιώνες πίσω, σε 'κείνη την τελευταία του κουβέντα, πράξη αντίστασης, στους Ισπανούς αποικιοκράτες, λίγο πριν τον σκοτώσουν, λίγο πριν περάσει (με έναν καθόλου μεταφυσικό τρόπο) στην αιωνιότητα : "θα επιστρέψω και θα είμαι εκατομμύρια".


(πηγές, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Στο Κόκκινο 105,5 και City 99,5)

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΕΣΤΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ GUARDIAN ΣΤΙΣ 30/4/2008. Η αναδημοσίευση στα ελληνικά, από την ιστοσελίδα www.intifada.gr.

Tον Μάιο, οι εβραϊκές οργανώσεις θα γιορτάσουν την 60η επέτειο από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι κατανοητό αν αναλογιστούμε τους αιώνες διωγμών που κατέληξαν στο Ολοκαύτωμα. Ωστόσο, εμείς είμαστε από εκείνους τους Εβραίους που δεν θα γιορτάσουν. Σίγουρα, είναι τώρα η ώρα να δούμε τι λένε οι άλλοι, να δούμε το τίμημα που πλήρωσαν άλλοι λαοί για τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό και τις πολιτικές του Χίτλερ που οδήγησαν σε γενοκτονίες. Όπως είχε υπογραμμίσει κι ο Εντουαρντ Σαΐντ: ό,τι είναι το Ολοκαύτωμα για τους Εβραίους, είναι και η Νάκμπα για τους παλαιστίνιους

Τον Απρίλιο του 1948, τον ίδιο μήνα που έγινε η κακόφημη επίθεση στο Ντέιρ Γιασίν και η επίθεση με ρουκέτες εναντίον παλαιστινίων αμάχων στην αγορά της Χάιφα, το Σχέδιο Νταλέτ τέθηκε σε εφαρμογή. Αυτό το Σχέδιο επέτρεπε την καταστροφή των παλαιστινιακών χωριών και την εξώθηση του ντόπιου πληθυσμού έξω από τα σύνορα του κράτους. Δεν θα γιορτάσουμε.

Τον Ιούλιο του 1948, 70.000 παλαιστίνιοι απομακρύνθηκαν από τα σπίτια του στην Λίντα και τη Ράμλέχ μέσα στο κατακαλόκαιρο, χωρίς νερό ή φαγητό. Εκατοντάδες πέθαναν. Αυτή η πορεία έμεινε γνωστή ως Πορεία Θανάτου. Δεν θα γιορτάσουμε.

Συνολικά, 750.000 παλαιστίνιοι έγιναν πρόσφυγες. Περίπου 400 χωριά σβήστηκαν από τον χάρτη. Αυτό δεν σταμάτησε την επιχείρηση εθνικής εκκαθάρισης. Χιλιάδες παλαιστίνιοι (ισραηλινοί πολίτες) εκδιώχθηκαν από τη Γαλιλέα το 1956. Πολλές χιλιάδες ακόμα τους ακολούθησαν όταν το Ισραήλ υποδούλωσε τη Δυτική Οχθη και τη Γάζα. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και την Απόφαση 194 του ΟΗΕ, οι πρόσφυγες πολέμου έχουν δικαίωμα επιστροφής και αποζημίωσης. Το Ισραήλ δεν έχει ποτέ αποδεχτεί αυτό το δικαίωμα. Δεν θα γιορτάσουμε.

Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια ενός κράτους που έχει για θεμέλια την τρομοκρατία, τις σφαγές και την εκδίωξη άλλων λαών από τη γη τους. Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια ενός κράτους που ακόμη και σήμερα συμμετέχει σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, που εφαρμόζει τερατώδεις μεθόδους συλλογικής τιμωρία στον άμαχο πληθυσμό της Γάζα και που συνεχίζει να αρνείται στους παλαιστίνιους τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και τις εθνικές τους επιδιώξεις.

Θα γιορτάσουμε όταν Αραβες και Εβραίοι θα ζουν σαν ίσος προς ίσο σε μια ειρηνική Μέση Ανατολή.

(ακολουθεί λίστα με πάνω από εκατό ονόματα που υπογράφουν την επιστολή.)

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: http://www.guardian.co.uk/world/2008/apr/30/israelandthepalestinians

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ.

Δεν πρόλαβε να ξημερώσει 2009 και οι τεκτονικές του προσωπικού μου μικρόκοσμου άρχισαν να κάνουν πάλι σεισμό. Περίμενα πάλι, όπως και τότε, όπως και πάντα, εκείνη τη μικρή στιγμή ανάμεσα σε μία πλήρη περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο και σε μία που επρόκειτο να ξεκινήσει, εκείνη την άχρονη στιγμή που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε "νέα αρχή", τότε που νομίζουμε πως το σύμπαν ανασυντάσσεται για χάρη μας. Στο στερνό δευτερόλεπτο του χρόνου τα μάτια μου είναι κλειστά, για να αντικρίσουν όταν ανοίξουν, τη "νέα εποχή" στα γεννοφάσκια της. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτά τα τερτίπια δουλεύουν, αν όταν ανοίξεις όλα τα παράθυρα του σπιτιού πάνω στην αλλαγή, φεύγει ο παλιός ο χρόνος και όλα τα κακά του (ή αν η πνευμονία που θα πάθεις είναι γούρικη), αλλά αν ισχύουν, κρίμα, γιατί πάνω στην αλλαγή του αιώνα, εγώ πετούσα τα σκουπίδια σε έναν κάδο απορριμάτων κάπου στον Πειραιά και δεν είδα ούτε τα βεγγαλικά, γιατί κρύβονταν πίσω από τις ψηλές πολυκατοικίες.

Τα σύμβολα. Μιας που είναι μέρες γιορτινές θα σας πω και γω ένα παραμυθάκι. Το κέρδισα (το παραμύθι μου), μαζί με το φλουρί στην κοπή της βασιλόπιτας σε μια από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Χειμώνας, πολύ παλιά. Είναι η Ντέλλα και ο Τζέημς, εκείνη με τα μακριά, σαν καταρράκτης μαλλιά της, που βασίλισσες θα τα φθονούσαν κι εκείνος, με ένα ρολόι κειμήλιο από τον παππού του, πανέμορφο και μονάκριβο. Είναι νέοι, φτωχοί και αγαπιούνται. Κι είναι και χριστούγεννα. Η Ντέλλα θα του αγοράσει κάτι, λέει, αλλά με ένα δολλάριο και ογδόντα επτά σεντς, μάλλον όχι. Σ εκείνη τη βόλτα στην αγορά (μια μέρα που δεν είναι Κυριακή), θα δει σ'ένα μαγαζί μια αλυσίδα από πλατίνα, όμορφη και πολύτιμη. Ό,τι πρέπει για το ρολόι του, που ο Τζέημς κρύβει μέσα στο σακάκι, αισθάνοντας αμήχανα για το κορδόνι που το 'χει δεμένο.Η Ντέλλα θα ερωτευτεί εκείνο το στολίδι που είναι λες και φτιάχτηκε για το ρολόι και θα χτυπήσει το κουδούνι της μαντάμ Σωφρονί, που αγοράζει μαλλιά. Λίγες ψαλιδιές μετά (και πολλά μέτρα λαμπερά, στιλπνά μαλλιά μιας άλλης Ραπουνζέλ, χυμένα στο πάτωμα), η Ντέλλα σαν αγοροκόριτσο με τα λεφτά της χαμένης κόμης θα έχει πια στα χέρια της ένα δώρο για τον καλό της. Βράδυ στο σπίτι. Παραμονή Χριστουγέννων. Το φαγητό είναι έτοιμο και ο Τζέημς χτυπάει το κουδούνι. Θα δει τη γυναίκα του και θα τα χάσει. Εκείνη τον ρωτάει αν τώρα την βρίσκει άσχημη. Όχι κάθε άλλο. Με ανυπομονησία και χαρά παιδιού η Ντέλλα δίνει στο Τζέημς το δώρο του. Δεν είναι γλύκα;, είναι αυτό που αξίζει σ'ένα Τέτοιο ρολόι, φέρτο μου να δω πώς ταιριάζουν. Κι ο Τζέημς με πρόσωπο στεγνό και λίγο κουρασμένο, θα της δώσει αντ'αυτού ένα άλλο κουτί. Το δώρο για τη Ντέλλα. Χτενάκια για τα μαλλιά. Ακριβά και περίτεχνα. Από ταρταρούγα. Χτενάκια για όμορφα χτενίσματα, στολισμένα με πετράδια. Για τα πανέμορφα μαλλιά της που δεν υπάρχουν πια. Αγορασμένα δύσκολα. Με τα λεφτά του πολύτιμου ρολογιού, με τα λεφτά που ο Τζέημς πήρε όταν πούλησε εκείνο το ρολόι που η αλυσίδα από πλατίνα της Ντελλ θα του πήγαινε τόσο ωραία. Και ο Ο' Χένρυ κλείνει το ζήτημα κάπως έτσι: "οι Μάγοι, όπως ξέρετε, ήταν σοφοί άνθρωποι, θαυμαστά σοφοί άνθρωποι- και έφεραν δώρα στο Θείο Βρέφος. Αυτοί επινόησαν την τέχνη να προσφέρεις δώρα τα Χριστούγεννα. Καθώς ήταν σοφοί τα δώρα τους, χωρίς καμιά αμφιβολία, ήταν κι αυτά σοφά, και με τη δυνατότητα μιας πιθανής αλλαγής. Και να που σας διήγηθηκα αδέξια, την πεζή ιστορία δυο ανόητων παιδιών σ΄ένα διαμέρισμα, που χωρίς καμιά σοφία, θυσίασαν ο ένας για τον άλλο τους μεγαλύτερους θησαυρούς του σπιτιού τους. Αλλά σα μια τελευταία λέξη στους σοφούς αυτού του καιρού, ας πούμε ότι από όλους όσους κάνουν δώρα αυτοί είναι οι πιο σοφοί. Από όλους αυτούς που προσφέρουν και δέχονται δώρα συνετά. Αυτοί είναι οι πιο σοφοί παντού. Είναι οι Μάγοι!"

Δεν θυμάμαι γιατί άρχισα να λέω αυτή την ιστορία. Ωστόσο, είναι πολύ όμορφη και τα όμορφα πράγματα υπάρχουν χωρίς λόγο. Και έλεγα επίσης κάτι για τα σύμβολα. Που παρά το έλλειμα ουσίας, είναι ένα τέτοιο απαραίτητο μέρος της πραγματικότητας μας, -στην ουσία την στοιχειοθετούν- και αν λείψουν, η στέρεη παρουσία μας, μετεωρίζεται.

Σύμβολα και συμβολισμοί υπάρχουν παντού. Από την πολιτική μέχρι τη μεταφυσική. Κι ένα σπασμένο παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος μπορεί να μην είναι μεγάλη από υλικής άποψης ζημιά, αλλά ο συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Παρ'όλ'αυτά, τον τελευταίο καιρό άρχισα να πιστεύω ότι τα σύμβολα και η πίστη στα ίδια ή στην ανατροπή τους, καταδυναστεύει. Αισθάνομαι λίγο περισσότερο ανελεύθερη και μακάρι να μπορούσα να μιλήσω λιγάκι πιο καθαρά, αλλά θα αρκεστώ σε μισόλογα και συμβολισμούς. Σε υποκατάστατα.

Στην αλλαγή του χρόνου και τηρώντας καλού κακού την τελετουργία των κινήσεων για μια καλή χρονιά, ένιωσα -ή έκανα πως ένιωσα- πως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά . Πρέπει να είναι.

Κι αυτά που γράφω εδώ, αυτά που γράφω για μένα και για σας, υποθέτωντας οτι τα γράφω μόνο για μένα αλλά που είναι ψέμα και δεν θέλω να το παραδεχτώ, είναι αυτά που αγαπώ περισσότερο. Αυτά που είναι μόνο δικά μου, γιατί όλα τα άλλα, τα έχουμε όλοι από κοινού.

Καλή χρονιά παιδιά. Και καλά γραψίματα.