Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΚΑΚΟΣ ΚΙ Ο ΡΕΠΟΡΤΕΡ.

Αν γινόταν, (έτσι λίγο για να ελαφρύνουμε το κλίμα), να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε αυστηρές κατηγορίες με κριτήριο τις βασικότερες των ιδιοτήτων τους, (έτσι λίγο καταχρηστικά), ένα ενδεχόμενο ίσως να ήταν, (έτσι και λίγο χιουμοριστικά), οι Καλοί, οι Κακοί και οι Ρεπόρτερς.

Οι ρεπόρτερς είναι πλάσματα περίεργα. Πράγματι περίεργα, εξάλλου και η περιέργεια οφείλει να είναι ψηλά στην αξιακή τους κλίμακα. Είναι όμως και πλάσματα παράξενα. Με μια ζωή ανάμεσα στα φώτα και μπροστά στις κάμερες και ωστόσο παραμένουν οι λιγότερο γνωστοί. Οι ρεπόρτερς μιλούν για όλα, όμως κανείς δεν μιλάει για αυτούς.

Ξεκινούν με το δόγμα της εξακρίβωσης της υπέρτατης Αλήθειας. Ξεκινούν ρομαντικά. Στη συνέχεια θα βιώσουν στο πετσί τους αυτό που λένε πως η Αλήθεια ενός πράγματος διαφοροποιείται ανάλογα με τις περιστάσεις. Δεν λένε ψέματα στις ιστορίες τους, απλά ίσως να αποφεύγουν τις πολλές εξηγήσεις. Τι να πρωτοχωρέσει σε 500 λέξεις?

Οι ρεπόρτερς μερικές φορές δίνουν στην πραγματικότητα διαστάσεις που εκείνη δεν έχει. Όταν όμως τις αποκτά χάρη σ'αυτούς, τις ενσωματώνει πλήρως, τις μετουσιώνει σε κάτι υπαρκτό. Το κρεμμύδι που ξεφλουδίζει η Geena Davis ως βραβευμένη δημοσιογράφος στον "Ήρωα κατά λάθος" είναι το δημοσιογραφικό ξεφλούδισμα μιας ιστορίας. Η βουτιά στα άδυτα του ψυχισμού των πρωταγωνιστών της και η έρευνα σε βάθος που θα συλλέξει τα φαινομενικά (αλλά και ουσιαστικά) άσχετα μεταξύ τους στοιχεία και θα συνθέσει εκ νέου μια ιστορία, θελκτική αλλά -αλίμονο!- και αληθινή; Και η αντίδραση του κόσμου θα είναι ανάλογη: δάκρυα ειλικρινή θα υπάρξουν αλλά θα είναι προιόν μιας ευαισθησίας απέναντι, όχι στη δραματική ανατροπή της ζωής αλλά σε κάτι τόσο τραγικό όσο ένα καθαρισμένο κρεμμύδι, με όλη τη δύναμη και τη δραματικότητα της μυρωδιάς του.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν ρεπόρτερ? Εν μέσω μιας φυσικής καταστροφής, ο ηρωικός ανταποκριτής πασχίζει για την ολοκληρωτική ενημέρωση. Πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής του. Την ώρα του ρεπορτάζ κι ενώ ολα εξελίσσονται ραγδαία, ακούγεται μια βραχνή έκκληση για βοήθεια. Θα στραφεί η κάμερα ή το χέρι? Ποιό το χρέος εκείνου που ξεκάθαρα δήλωσε από την αρχή πως είναι δημοσιογράφος, ούτε διασώστης, ούτε ήρωας, ούτε καλός, ούτε κακός. Και τί έχει περισσότερη σημασία? Μια φωτογραφία ενός φλεγόμενου παιδιού που θα σηκώσει τις τρίχες της παγκόσμιας κοινής γνώμης, ή ένας ζωντανός παραπάνω?

Δεν είναι η δουλειά του δημοσιογράφου να σώζει ανθρώπους, είναι όμως χρέος κάθε ανθρώπου να τείνει το χέρι εκεί που μπορεί. Και ανάμεσα στο "εμπλεκόμενος" και "επαγγελματίας" καμία επιλογή δεν είναι απόλυτα καλή ή κακή. Μα ούτε και κάποια περισσότερο δημοσιογραφική από την άλλη.

Τα media είναι ένας θαυμαστός κόσμος. Καταφέρνουν να αποκρύπτουν καθε φορά πως είναι κι αυτά μεγάλες, προσοδοφόρες επιχειρήσεις. Και έχουν και τη μοναδική ικανότητα να παράγουν πραγματικότητα. Μπορούν να γίνουν επικίνδυνα αναγκάζοντας το κοινό τους να την κατανοήσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αλλά μπορούν να γίνουν και ασυναγώνιστα ηλίθια. Τα media είναι σαν τα μύδια. Αξιοποιώντας κάθε σκουπιδάκι και παρίσακτο οργρανισμό που διαπερνά το κέλυφος τους το μετατρέπουν σε μαργαριτάρι. Αλλά τα μύδια των γλυκών νερών δεν είναι σαν τα υπόλοιπα οστρακοειδή. Τα μαργαριτάρια τους είναι πάντα λιγότερο πολύτιμα από τ'άλλα.

Στον κόσμο, χρωστούν τα media την έμπνευσή τους. Σ'αυτόν στηρίζουν την εξασφάλιση της ύπαρξής τους. Αυτόν υπηρετούν και οι ρεπόρτερς. Αφουγκράζονται τις ορέξεις του, δαιμονοποιούν τους φόβους του, ενισχύουν τις επιθυμίες του, και μετά γράφουν. Οι ιστορίες τους είναι καλά προσαρμοσμένες στις ανάγκες του κόσμου...Και τραγικές, ανήκουστες, πρωτοφανείς, δραματικές, κυνικές, σκληρές, ο κόσμος έχει πάντοτε ανάγκη από καλές ιστορίες!.