ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΩ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΥΡΜΟΣ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ.

Το μετρό δεν μ' αρέσει. Είναι γκρίζο και αμήχανο. Είναι τόσο αργό ώστε να προλάβουν να διασταυρωθούν τα βλέμματα όλων των επιβατών των παρακείμενων καθισμάτων και τόσο γρήγορο ώστε να μην βρεις ποτέ το θάρρος να τους χαμογελάσεις.

Έχει και μια κανονικότητα που απεχθάνομαι.
Επόμενη στάση Άγιος Δημήτριος. Τερματικός Σταθμός.Οι ανεκλυστήρες στους σταθμούς Ομόνοια και Δουκίσσης Πλακεντίας είναι προσωρινά εκτός λειτουργίας. Προβλέψιμο μέσο.

Είναι και 'κείνος ο αόρατος "dj" που παίζει τα απογεύματα και μερικές φορές το βραδάκι στο Σύνταγμα, στο Πανεπιστήμιο και αλλού, σε ώρες αιχμής. Ο χειρότερος dj εβερ.
Σιχάθηκα την Αμελί και το 2046. Η μουσική από το mp3 μου καταπίνεται από την αμέλωδη ανυπομονησία των συρμών.

Και είναι και η μπόχα. Η κλεισούρα και η υγρασία της αναμονής και της βιασύνης.

Το μετρό χάλασε όλο το παραμύθι. Κάτω από την πόλη κατοικούσανε νάνοι. Και πράσινοι καλικάτζαροι που τρώνε τα χριστούγεννα τους κουραμπιέδες. Τώρα κατοικούν κάτι άγνωστοι που δεν ξανάδα ποτέ. Φοιτητές φασαριόζοι, εργαζόμενοι δημοσιουπαλληλικού ύφους και κυρίες Λαμπρόπουλου Άτικα, που στους κουραμπιέδες τους βάζουν CANDEREL αντί ζάχαρη άχνη.

Το χειρότερο όμως είναι το στριμωξίδι. Στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο ρουφούν αχόρταγα και το οξυγόνο του διπλανού. Αν εξαιρέσουμε το βλακώδες και δήθεν σοβαρό, σε κάθε περίπτωση ανέκφραστο ύφος του καθενός, η σκηνή θυμίζει βαγόνια με προορισμό το Άουσβιτς.

Στο μετρό δεν μπορείς να διαβάσεις. Εκτός κι αν κάθεσαι σαν γαιδούρι ενώ η κυρία δίπλα είναι εμφανώς στα δεύτερα -ήντα. (Σαστίζουν στην αρχή όταν προσφέρεις τη θέση σου, στοίχημα ότι θίγονται που θα σκέφτεσαι να σηκωθώ να κάτσει η γιαγιά αλλά σ ευχαριστούν με ανακούφιση). Και πάντως δεν είναι για Καβάφη και άλλα τέτοια αργόσχολα και αναποτελεσματικά, ηχηρά παρόμοια.

Το μετρό έχει τους δικούς του κανόνες. Δεν είσαι φυσιολογικός αν μπαίνοντας καλημερίσεις τους συνεπιβάτες σου. Ή αν πεις μια τρυφερή καληνύχτα στους ξενύχτηδες με τους οποίους μοιράζεσαι το τελευταίο δρομολόγιο του Σαββάτου. Και βέβαια αν κάνεις πως προσφέρεις λίγη από τη σοκολάτα σου (απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού και ποτού), είσαι μανιακός δολοφόνος που δηλητηριάζει ανυποψίαστους περαστικούς ή διαφθορέας αθώων ψυχών. Καλά, έτσι κι αλλιώς η μαμά μας, μας είπε να μην παίρνουμε καραμέλες από ξένους.

Το μετρό με γεμίζει ερωτήματα.
Τι κοιτούν όλοι αυτοί έξω από τα παράθυρα?
Αυτοί οι μυστήριοι τύποι που προσηλώνονται στο απόλυτο τίποτα του τοπίου της διαδρομής, που δεν είναι καν ένα τίποτα από άποψη, ένα μεταμοντέρνο σκοτάδι, ένα βιομηχανικής αισθητικής κατασκεύασμα, ούτε κι ένας ξεκάθαρος καθρέφτης, meeting point βλεμμάτων των απέναντι επιβατών, τζάμι που θα ανοίξεις διάπλατα να πάρεις αέρα, να βγάλεις έξω το χέρι σου να το παρασέρνει η ταχύτητα καθώς χαιρετάς, ή τη μουσούδα σου αν είσαι σκύλος να δεις σε ασπρόμαυρο σελιλόιντ τις ζωές τους.

Ένας άχαρος τ(ρ)όπος είναι το μετρό. Απεμπολώντας αυτά που είσαι στο φως του ήλιου, στον υπόγειο σιδηρόδρομο μένει μόνο η απενοχοποιημένη μοναξιά σου και η καταδυναστευμένη ανωνυμία σου. Κι όμως...

Υπάρχει και κάτι υποφώσκον...Σύμβολο της πόλης και των σημερινών απαιτήσεων, προορισμένο για την οικονομία του χρόνου και παρ΄όλα αυτά το μετρό κάνει ακριβώς το αντίθετο: μοιράζει απλόχερα αμέτρητα άδεια λεπτά σε όλους, χρόνο κενό άρα ελεύθερο. Αδειάζει και το σκηνικό από ό,τι μπορεί να διασπάσει την προσοχή, να αποπροσανατολίσει. Και φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Κάποτε ασφυκτικά κοντά, αντιμέτωπους...
Και ενώ όλοι μπορούν να κοιταχτούν μεταξύ τους επίμονα, να ανταλλάξουν χειραψίες και λόγια, χαμόγελα και χείλη σφιγμένα από το θυμό, να πιαστούν στα χέρια και να αγγίξουν ο ένας τον άλλο στα απότομα φρεναρίσματα, να ερωτευτούν κεραυνοβόλα με την πρώτη ματιά, ενώ η ακινησία του εσωτερικού των βαγονιών μπορεί να μετουσιωθεί σε γρήγορους κτύπους της καρδιάς, ΟΧΙ, εκείνοι συνεχίζουν να κοιτούν έξω από ένα κατ'επίφαση παράθυρο και να παρατηρούν στον αντικατοπτρισμό τους εαυτούς τους.

Η λαγνεία μιας εποχής με το θολό ανθρώπινο είδωλο στο επίκεντρό της.