Δεν είναι βρώμικη δουλειά να καθαρίζεις τον κόσμο, είναι όμως πολύ βρώμικο να σε καθαρίζουν για αυτό.

«Είναι Αγία;» με ρώτησε η μητέρα μου που καθόταν λίγο παραδίπλα και παρακολουθούσε μαζι μου την συνένετυξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, βράδυ Κυριακής.

Οι Άγιοι είναι όμως όλοι νεκροί. Και η κυρία Κούνεβα λέγεται Κωνσταντίνα και άγιος με τέτοιο όνομα υπάρχει ήδη και δεν ήταν συνδικαλιστής καθαριστής παρά κάποιος μεγάλος αυτοκράτορας, λιγότερο επιφανής από εκείνη, όπως και να ‘χει.
Αλλά τι είσαι όταν έχεις επιζήσει από την πυρά και λυπάσαι τους ιεροεξεταστές σου που τα έβαλαν μαζί σου επειδή σε φοβούνταν;
Όχι, δεν είναι ούτε μάγισσα η Κούνεβα। Είναι,–όπως διαπίστωσαν οι χιλιάδες απηυδισμένοι που κατέβηκαν στους δρόμους, προσδιορίζοντας έτσι και τις αιτίες της δολοφονικής επίθεσης εναντίος της- είναι γυναίκα αγωνίστρια, συνδικαλίστρια και ξένη.Με τυχαία σειρά.


Σπούδασε Εθνολόγος στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα την έφεραν πρώτη φορά λόγοι υγείας του παιδιού της. Έμεινε ύστερα με την μάνα και τον γιο της στην Αθήνα, στα Πετράλωνα και φαίνεται ότι φτιάχνει ωραία το παστίτσιο αλλά δεν το φτιάχνει συχνά γιατί προσπαθεί να μαγειρεύει υγιεινά. Τον τελευταίο καιρό δεν μαγειρεύει όσο θα ήθελε, ή δεν μαγειρεύει και καθόλου, μένει στον Ευαγγελισμό, βλέπει ελάχιστα, θολά περιγράμματα και πηγές φωτός, μιλάει και αναπνέει με δυσκολία, αλλά δεν επιβιώνει απλώς.
Είναι μορφή ασκητική και συγκρατημένη, έτσι ζούσε και πριν την κάψουν με βιτριόλι, έτσι και τώρα που την ακούμε να μιλάει, που βλέπουμε την φιγούρα της για πρώτη φορά, να κάθεται με διαλογιστική ηρεμία απέναντι στο δημοσιογράφο που δεν μπορεί να βολευτεί στην καρέκλα του, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί κι ο θεατής, που δεν πρέπει να μπορεί, όταν αναλογίζεται ποια μπορεί να είναι σήμερα η απάντηση στο δίκαιο των εργαζομένων.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν έχει την ακαμψία της ιδεολογικής συνέπειας που έχουν οι άνθρωποι που έγιναν σύβολα, γιατί είναι περισσότερο αληθινή από μορφές ηρώων κρεμασμένες σε τοίχους αλλά και επιζήσασα, σε σχέση με άλλα θύματα της εξουσιαστικής βίας, που δεν μπορούν να μιλήσουν εξ ονόματός τους.
Δεν συμφωνώ σε πολλά από όσα λέει. Ωραία, γιατί παραλίγο να την τοποθετήσω ανάμεσα στα είδωλα. Στην πραγματικότητα η Κούνεβα είναι η απόδειξη ότι οι αγώνες για κοινωνική διακαιοσύνη δεν μπορεί να έχουν μία μόνο ιδεολογική απόχρωση και ούτε προυποθέτουν την άριστη γνώση των κανόνων της πολιτικής πάλης. Μπορούν να γίνουν και από ένστικτο. Την εσωτερική παρόρμηση για την καλύτερη ζωή που σίγουρα υπάρχει και ως κατάσταση, όχι μονάχα ως κλισέ των κοινωνιών της Δύσης.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν είναι μόνη. Μπορεί να μην φτάσαν οι χιλιάδες που διαδήλωναν με σύνθημα τ’όνομά της, μέχρι το δωμάτειο του νοσοκομείου που μένει τους τελευταίους μήνες, αλλά σίγουρα έφτασαν οι φωνές τους.
Σε αντίθεση με την αστυνομία που δεν έφτασε ποτέ. Πώς καταλήξαμε σην επικύρηξη των δραστών της επίθεσης με το βιτριόλι, ενώ πολύ καιρό αφού μπορούσε να μιλήσει, κατάθεση δεν της είχε ζητηθεί, είναι απορίας άξιο.

Πρωτοφανές είναι πάντως για τα ελληνικά δεδομένα, το ποσό (1.000.000ε) που δίνεται ως αμοιβή σε όποιον συμβάλλει στον εντοπισμό των επικυρηγμένων δραστών, φυσικών και ηθικών, της επίθεσης. Ο φάκελος της υπόθεσής της ξανάνοιξε κατόπιν εντολής του Υπουργού Προστασίας Του Πολίτη, αλλά ένα τόσο μεγάλο ποσό σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας, μάλλον απαισιοδοξία φανερώνει σχετικά με τη σύλληψη των αυτουργών, και δη των ηθικών που θα είναι πιθανά και εξοικειωμένοι με τέτοια ποσά...


Αν κάποιος έψαχνε υποθέσεις βίας ενανίον γυναικών, μεταναστών ή εργαζομένων, η ιστορία της Κούνεβα θα ήταν αρχειοθετημένη παντού. Όπως επίσης αν έψαχνε ιστορίες σχετικά με το θάρρος, την καλοσύνη και ίσως ιστορίες για ήρωες.
Αν η ίδια μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα επέλεγε να ήταν και πάλι η γραμματέας του Παννατικού Σωματείου Καθαριστριών.
Εκείνη δεν φοβήθηκε ποτέ στ’αλήθεια.
Και δεν μίσησε.

Δεν έχω μίσος. Τον λυπάμαι. Αυτός ο άνθρωπος έχει προβλήματα μεγάλα. Πρόβλημα με την ψυχή του, τον εαυτό του. Εχει εγωισμό και φόβο. Σε μένα το κακό φαίνεται, σε εκείνον δεν φαίνεται, αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα. Είμαι σίγουρη. Οταν κάνεις επίθεση σ' έναν άνθρωπο, αυτό πολλαπλασιάζεται και γυρνάει σε σένα, λέει για τον δράστη.

Θα γυρίσει σ’αυτούς πράγματι, όχι όμως με τη συμβολή υπερκόσμιων νόμων δικαιοσύνης, αλλά με τη δύναμη της νομιμοποιημένης απάντησης των εργαζομένων στην κρατική βία: με τις διαδηλώσεις τους, τις απεργίες, τον συνδικαλισμό τους.