Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

έχεις παρατηρήσει πως όλες τις σπουδαίες αποφάσεις για τη ζωή σου, τις παίρνεις πάντα όταν είναι πρακτικά αδύνατο να τις υλοποιήσεις?

Arcadia of my youth.
Καθόμουν μικρή, με τις ώρες πάνω στο γιογιό μου (για να μην χρειαστεί να σηκωθώ για κανένα λόγο) και έβλεπα captain Harlock και Area 88. Αν θυμάμαι καλά πως κάποτε ήθελα να γίνω πιλότος, το χρωστάω στον Σιν Καζάμα. Και την γοητεία που μου ασκούν τα σημαδεμένα πρόσωπα, στον Harlock και την Emeraldas. At the end of the journey all men think that their youth was Arcadia.

Είχα πει να αφήσω για λίγο τα δημόσια ημερολόγια και να ασχοληθώ με τα μαθήματα και την εξεταστική μου. Δήλωσα νωρίτερα (βλ. προηγούμενο ποστ) και τον λόγο της απουσίας μου και ήταν όλα εντάξει, μέχρι που.

Αν θα ήθελα κάτι περισσότερο αυτή τη στιγμή, είναι να αγχωνόμουν για τις πανελλαδικές. Να έπαιρνε και πάλι η ζωή μου τον ανούσιο δρόμο της.
Αλλά είναι όλο μου το πρόβλημα Nouvelle Vague σε διασκευή τραγουδιού των Buzzcocks.

Αν στρώναμε την τσόχα για να παίξουμε 'κάνα χαρτάκι, σίγουρα δεν θα ήταν μπιρίμπα. Λείπει ο Μπαλαντέρ. Αλλά εντάξει βολεύομαι πάντα και με "Θανάση". Με Μανώλη, Έκτορα ή Κωνσταντίνο.

Όλη η σκέψη μου είναι στο Γκουαντάναμο και είναι αυτό που με σώζει λίγο πριν την τελευταία στιγμή. Τα (αριστερά?) αντανακλαστικά μου. Που τα χρωστώ στη μάνα μου, τον παππού και την άλλη μεγάλη μου οικογένεια, των φίλων.

Όταν θέλεις πολύ κάτι, αυτό σημαίνει ότι δεν το έχεις, που θα' λεγε και ο πιτσιρίκος, και προσθέτω, (επίσης δια της αντιγραφής), πως ακόμα κι οι καουμπόισσες μελαγχολούν. Άρα όλα είναι και πάλι όπως πριν.

Καθυστερώ πάνω από το λάπτοπ, σημειώνοντας στην οθόνη του τα δικά μου, μόνο και μόνο για να καθυστερήσω τη μέρα. Να αργήσει να έρθει για να προλάβω να υποσχεθώ στον εαυτό μου τα τσιτάτα της Σκάρλετ, να μπορέσω να κάνω λίγα παραπάνω όνειρα και να κοιμηθώ βαθιά, σίγουρη ότι είμαι ο βασιλιάς του κόσμου . Μόνο ο κ. Πέπερμιντ θα μπορούσε να μου απαντήσει σ' όλα αυτά, ή κάποιος που ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου.
Κατά τ' άλλα αυτό δεν είναι τίποτα σημαντικό.
Ούτε καν μια excitation érotique, μην γελιέσαι.

4 σχόλια:

omnia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
omnia είπε...

Όχι, αλλά έχω παρατηρήσει ότι τις μεγαλύτερες αποφάσεις για τη ζωή μου τις παίρνω όταν το πρακτικά αδύναμο μυαλό μου δεν μπορεί να τις υλοποιήσει...και λέω, με το μυαλό αποφασίζεις ρε κοπελιά;Με το μυαλό κατα-στρώνεις, κατα-στρέφεις και κατα-θλίβεσαι...Υπάρχουν κι άλλα πράγματα λιγότερο πρακτικά και λιγότερο αδύναμα..Η ψυχή και το συναίσθημα, φοβερό δίδυμο, μα την αλήθεια...Αλλιώς να υποθέσω πως αν το μυαλό είναι η αρχή το γκιoγκιό στέφεται ως το μόνο τέλος...

Prokopis Doukas είπε...

"Κατά τ' άλλα αυτό δεν είναι τίποτα σημαντικό.
Ούτε καν μια excitation érotique, μην γελιέσαι"

Vous avez un air poetique, ma chere...

Να γράφεις συχνότερα, αυτό λείπει από αυτό το blog...
;-)

maximus είπε...

Σε σχέση με την αρχική ερώτηση, γνωρίζω ανθρώπους που το κάνουν συστηματικά, αλλά για να μην αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη των αποφάσεών τους!