ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ.

Δεν πρόλαβε να ξημερώσει 2009 και οι τεκτονικές του προσωπικού μου μικρόκοσμου άρχισαν να κάνουν πάλι σεισμό. Περίμενα πάλι, όπως και τότε, όπως και πάντα, εκείνη τη μικρή στιγμή ανάμεσα σε μία πλήρη περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο και σε μία που επρόκειτο να ξεκινήσει, εκείνη την άχρονη στιγμή που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε "νέα αρχή", τότε που νομίζουμε πως το σύμπαν ανασυντάσσεται για χάρη μας. Στο στερνό δευτερόλεπτο του χρόνου τα μάτια μου είναι κλειστά, για να αντικρίσουν όταν ανοίξουν, τη "νέα εποχή" στα γεννοφάσκια της. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτά τα τερτίπια δουλεύουν, αν όταν ανοίξεις όλα τα παράθυρα του σπιτιού πάνω στην αλλαγή, φεύγει ο παλιός ο χρόνος και όλα τα κακά του (ή αν η πνευμονία που θα πάθεις είναι γούρικη), αλλά αν ισχύουν, κρίμα, γιατί πάνω στην αλλαγή του αιώνα, εγώ πετούσα τα σκουπίδια σε έναν κάδο απορριμάτων κάπου στον Πειραιά και δεν είδα ούτε τα βεγγαλικά, γιατί κρύβονταν πίσω από τις ψηλές πολυκατοικίες.

Τα σύμβολα. Μιας που είναι μέρες γιορτινές θα σας πω και γω ένα παραμυθάκι. Το κέρδισα (το παραμύθι μου), μαζί με το φλουρί στην κοπή της βασιλόπιτας σε μια από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Χειμώνας, πολύ παλιά. Είναι η Ντέλλα και ο Τζέημς, εκείνη με τα μακριά, σαν καταρράκτης μαλλιά της, που βασίλισσες θα τα φθονούσαν κι εκείνος, με ένα ρολόι κειμήλιο από τον παππού του, πανέμορφο και μονάκριβο. Είναι νέοι, φτωχοί και αγαπιούνται. Κι είναι και χριστούγεννα. Η Ντέλλα θα του αγοράσει κάτι, λέει, αλλά με ένα δολλάριο και ογδόντα επτά σεντς, μάλλον όχι. Σ εκείνη τη βόλτα στην αγορά (μια μέρα που δεν είναι Κυριακή), θα δει σ'ένα μαγαζί μια αλυσίδα από πλατίνα, όμορφη και πολύτιμη. Ό,τι πρέπει για το ρολόι του, που ο Τζέημς κρύβει μέσα στο σακάκι, αισθάνοντας αμήχανα για το κορδόνι που το 'χει δεμένο.Η Ντέλλα θα ερωτευτεί εκείνο το στολίδι που είναι λες και φτιάχτηκε για το ρολόι και θα χτυπήσει το κουδούνι της μαντάμ Σωφρονί, που αγοράζει μαλλιά. Λίγες ψαλιδιές μετά (και πολλά μέτρα λαμπερά, στιλπνά μαλλιά μιας άλλης Ραπουνζέλ, χυμένα στο πάτωμα), η Ντέλλα σαν αγοροκόριτσο με τα λεφτά της χαμένης κόμης θα έχει πια στα χέρια της ένα δώρο για τον καλό της. Βράδυ στο σπίτι. Παραμονή Χριστουγέννων. Το φαγητό είναι έτοιμο και ο Τζέημς χτυπάει το κουδούνι. Θα δει τη γυναίκα του και θα τα χάσει. Εκείνη τον ρωτάει αν τώρα την βρίσκει άσχημη. Όχι κάθε άλλο. Με ανυπομονησία και χαρά παιδιού η Ντέλλα δίνει στο Τζέημς το δώρο του. Δεν είναι γλύκα;, είναι αυτό που αξίζει σ'ένα Τέτοιο ρολόι, φέρτο μου να δω πώς ταιριάζουν. Κι ο Τζέημς με πρόσωπο στεγνό και λίγο κουρασμένο, θα της δώσει αντ'αυτού ένα άλλο κουτί. Το δώρο για τη Ντέλλα. Χτενάκια για τα μαλλιά. Ακριβά και περίτεχνα. Από ταρταρούγα. Χτενάκια για όμορφα χτενίσματα, στολισμένα με πετράδια. Για τα πανέμορφα μαλλιά της που δεν υπάρχουν πια. Αγορασμένα δύσκολα. Με τα λεφτά του πολύτιμου ρολογιού, με τα λεφτά που ο Τζέημς πήρε όταν πούλησε εκείνο το ρολόι που η αλυσίδα από πλατίνα της Ντελλ θα του πήγαινε τόσο ωραία. Και ο Ο' Χένρυ κλείνει το ζήτημα κάπως έτσι: "οι Μάγοι, όπως ξέρετε, ήταν σοφοί άνθρωποι, θαυμαστά σοφοί άνθρωποι- και έφεραν δώρα στο Θείο Βρέφος. Αυτοί επινόησαν την τέχνη να προσφέρεις δώρα τα Χριστούγεννα. Καθώς ήταν σοφοί τα δώρα τους, χωρίς καμιά αμφιβολία, ήταν κι αυτά σοφά, και με τη δυνατότητα μιας πιθανής αλλαγής. Και να που σας διήγηθηκα αδέξια, την πεζή ιστορία δυο ανόητων παιδιών σ΄ένα διαμέρισμα, που χωρίς καμιά σοφία, θυσίασαν ο ένας για τον άλλο τους μεγαλύτερους θησαυρούς του σπιτιού τους. Αλλά σα μια τελευταία λέξη στους σοφούς αυτού του καιρού, ας πούμε ότι από όλους όσους κάνουν δώρα αυτοί είναι οι πιο σοφοί. Από όλους αυτούς που προσφέρουν και δέχονται δώρα συνετά. Αυτοί είναι οι πιο σοφοί παντού. Είναι οι Μάγοι!"

Δεν θυμάμαι γιατί άρχισα να λέω αυτή την ιστορία. Ωστόσο, είναι πολύ όμορφη και τα όμορφα πράγματα υπάρχουν χωρίς λόγο. Και έλεγα επίσης κάτι για τα σύμβολα. Που παρά το έλλειμα ουσίας, είναι ένα τέτοιο απαραίτητο μέρος της πραγματικότητας μας, -στην ουσία την στοιχειοθετούν- και αν λείψουν, η στέρεη παρουσία μας, μετεωρίζεται.

Σύμβολα και συμβολισμοί υπάρχουν παντού. Από την πολιτική μέχρι τη μεταφυσική. Κι ένα σπασμένο παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος μπορεί να μην είναι μεγάλη από υλικής άποψης ζημιά, αλλά ο συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Παρ'όλ'αυτά, τον τελευταίο καιρό άρχισα να πιστεύω ότι τα σύμβολα και η πίστη στα ίδια ή στην ανατροπή τους, καταδυναστεύει. Αισθάνομαι λίγο περισσότερο ανελεύθερη και μακάρι να μπορούσα να μιλήσω λιγάκι πιο καθαρά, αλλά θα αρκεστώ σε μισόλογα και συμβολισμούς. Σε υποκατάστατα.

Στην αλλαγή του χρόνου και τηρώντας καλού κακού την τελετουργία των κινήσεων για μια καλή χρονιά, ένιωσα -ή έκανα πως ένιωσα- πως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά . Πρέπει να είναι.

Κι αυτά που γράφω εδώ, αυτά που γράφω για μένα και για σας, υποθέτωντας οτι τα γράφω μόνο για μένα αλλά που είναι ψέμα και δεν θέλω να το παραδεχτώ, είναι αυτά που αγαπώ περισσότερο. Αυτά που είναι μόνο δικά μου, γιατί όλα τα άλλα, τα έχουμε όλοι από κοινού.

Καλή χρονιά παιδιά. Και καλά γραψίματα.