Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Είναι κάτι που λείπει από αυτό το μπλογκ.

Και είναι περίεργο που μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά, γιατί θα ήταν από τα πρώτα πράγματα που θα έλεγα σε κάποιον αν του συστηνόμουν. Βέβαια, από την άλλη, αυτή είναι και η μπανανόφλουδα των μπλογκς, να περιέχουν πράγματα που δεν αφορούν το ευρύ κοινό, προσφέροντας άχρηστες πληροφορίες στους πιθανούς αναγνώστες τους, ικανοποιώντας μόνο την φιλαρέσκεια του γράφοντος. Και πόσο μάλλον όταν αυτά τα μπλογκς έχουν και την αξίωση, ή έστω την επιθυμία να λέγονται ειδησεογραφικά. Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, όταν δεν πληροίς τα τυπικά προσόντα. (άλλωστε και η υποφαινόμενη στην πραγματικότητα, μοντέλο ήθελε να γίνει ,γεννήθηκε όμως κοντή και χοντρή και είπε καλύτερα να φτιάξει ένα μπλογκ!)

Αυτό που λείπει από αυτό τον χώρο, είναι η μισή μου καρδιά. (η άλλη μισή είναι η δημοσιογραφία- πάντα ήθελα να το πω αυτό!).

Συνάντησα μετά από πολύ καιρό, τους φίλους από το νησί. Τους παιδικότερους όλων των φίλων μου. Πήγαμε σε μια ταβέρνα για να λερώσουμε τα χέρια μας με λίπη και μετά να γλύψουμε ένα ένα τα δάχτυλά μας. Πήραμε κρασί και -τυχαία- ήταν κρασί του τόπου μας. Τσουγκρίσαμε σαν να ήταν καλοκαίρι, σαν να ήμασταν όλοι μαζί εκεί, δίπλα στην θάλασσά μας, στα δικά μας μέρη. Και αρχίσαμε τα κουτσομπολιά. Τα οποία είναι τα ίδια εδώ και χρόνια.

Οι φίλοι από το νησί, είναι σαν τους συγγενείς-δεν τους επιλέγεις. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μαζί. Δεν έχουμε πολλά κοινά, μπορεί και καθόλου-εκτός από τη μισή καρδιά μας.

Τα παλιά καλοκαίρια, με τα αγόρια μαλώναμε συνεχώς. Εκείνοι ήταν πάντα λίγο περισσότερο εφευρετικοί και έφτιαχναν πανέμορφα σπίτια από καλάμια. Μας κατηγορούσαν ότι δεν βοηθούσαμε καθόλου, αλλά στην πραγματικότητα τα έφτιαχναν για μας. Τα βράδια που λέγαμε τρομακτικές ιστορίες δίπλα σε ξωκλήσια, η Ο. πάντα φοβόταν. Ακόμα φοβάται. Μετά το μπάνιο για μπάλα στο σχολείο, βόλτες με τα μηχανάκια έξω από το χωριό και το βράδυ, στον "Τάκη". Κάθε βράδυ τα ίδια τραγούδια. Τι λέω? Κάθε Καλοκαίρι τα ίδια τραγούδια, με την ίδια σειρά. Πολλά γέλια.

Και μετά κι άλλα... Αχινούς θα έβγαζε η Τ. και οι άλλοι θα τρώγαμε. Ψησταριές και πανσέτες δίπλα στο πηγάδι, η κολλητή μου θα πει πάλι κάτι εξωφρενικά αστείο και θα γελάμε για ώρες και μετά για χρόνια. Ατάκες που δεν ξεχνιούνται ποτέ και επαναλαμβάνονται κάθε καλοκαίρι. Γύρω στις 5 το πρωί, όλοι μαζεύονται στον φούρνο του διπλανού χωριού για την ιεροτελεστία της τυρόπιτας. Ξημερώνει και πάμε σπίτι για ύπνο αν δεν αλλάξουμε γνώμη και πάμε τελικά σε κάποια παραλία για (πολύ) πρωινό μπάνιο. Και μετά πάλι στη θάλασσα και μετά βόλτες σε όλο το νησί με τα αυτοκίνητα, με το ποδήλατο, με τα πόδια, παγωτά και πολλά γλυκά, (κλεμμένες) τσάγλες και μούσκλες και η μυρωδιά της γιαγιάς μου, τα αγαπημένα της τραγούδια, οι ιστορίες για ένα σόι υπερηρώων και το παραμύθι που ξεκινά: "η καλοσύνη είπε η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη, όλα στον κόσμο χάνονται μόνη απομένει κείνη"

Τα βράδια ο ουρανός μας είναι ο πιο πλουμιστός απ΄όλους και αν επιπλέεις στο νερό και τον κοιτάς, μπορείς να κάνεις όσες ευχές θέλεις μετρώντας τα πεφταστέρια. Εγώ κάνω μόνο μία, δεκάδες φορές. Να είμαστε όλοι εδώ, για πάντα.

Το post αυτό το χρωστούσα στο νησάκι μου και ήταν μια τελευταία προσπάθεια να πείσω την κολλητή μου να βρει χρόνο να διαβάσει το ιστολόγιο. Και επειδή το καλοκαίρι αργεί λιγάκι και είμαι ολοφάνερα καλοκαιρινός τύπος, έχω μελαγχολήσει.

Θα έλεγα ότι ορισμένες φορές αυτά που γράφονται εδώ, δανείζονται χαρακτηριστικά facebook, το οποίο συνειδητά δεν αποκτήσαμε. Αν όμως κάποιος κρατάει από τέτοιους τόπους και προέρχεται από τέτοια καλοκαίρια, θα καταλάβει. Αν τρώει καρπούζι με τυρί κι αν του ξέφυγε ποτέ ένα χωριάτικο "νι" και "λι" θα καταλάβει.

*προς χαζή ξανθιά: το τραγούδι της παρέας, καθώς και εκείνο που είχε χορέψει η Σ. πριν γίνει μανούλα, στα αφιερώνω μαζί μ' αυτό.

3 σχόλια:

Prokopis Doukas είπε...

Nαι μπορεί να μη με αφορά η δική σου παρέα, αλλά ζηλεύω την αίσθηση. Κι αν ποτέ σκέφτεσαι οτι η ζωή σου δεν έχει αρκετή ποίηση κι οτι υποκρίνεσαι - τότε χώσου βαθιά στη διαδικασία της αυτοβελτίωσης: Στην πορεία της, θα τα δικαιούσαι όλα!

maximus είπε...

Καλησπέρα. Περνούσα μια βόλτα…

Δεν είμαι από νησί, αλλά έχω ζήσει λίγο στην επαρχία (στις διακοπές μου) λόγω της καταγωγής της μητέρας μου. Η περιγραφή πλησιάζει τις δικές μου παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις σε πολλά σημεία, ιδιαίτερα στους υπερήρωες και στην γιαγιά (που παιδεύομαι πολλά χρόνια να δεχτώ την απουσία της). Δεν ξέρω αν είναι κοινό αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα. Χαίρομαι που η θαλπωρή αυτών των βιωμάτων με συνοδεύει, αλλά υπάρχει μαζί και η πίκρα της ανέφικτης αναβίωσής τους. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι πολλοί από εμάς δεν έχουμε πια τέτοιους ανθρώπους πλάι μας, δεν ακούμε πια τέτοια λόγια, ούτε ζούμε τόσο αληθινές στιγμές τόσο συχνά.

zafeiroula reloaded είπε...

maximus,
σημασία έχει όμως ότι κάποτε είχαμε τέτοιους ανθρώπους, ακούγαμε τέτοια λόγια και ζούσαμε τόσο αληθινές στιγμές. Και άρα θα μπορέσουμε να ξανάχουμε.
Και μην μου θλίβεσαι. Σκέψου ότι απομένουν 5 μήνες μέχρι το καλοκαίρι!!! yeah!!!!